در طول جنگ تحمیلی، مدتی مسئولیت پشتیبانی و تدارکات (مارون 1) دزفول را به عهده داشتم. چند باری تیمسار بابایی را در لباس بسیجی در جاهای مختلف دیده بودم و می شناختم. صبح یکی از روزها که برای ادای فریضه نماز بیدار شدم، متوجه شخصی شدم که در جلو در آسایشگاه، در حالی که گوشه‌ای از پتوی کف آسایشگاه را بر روی خوش کشیده به خواب رفته است. با خود گفتم این بنده خدا چرا اینجا خوابیده، بیشتر که دقت کردم متوجه شدم آن شخص تیمسار بابایی است و چون دیر وقت آمده نخواسته ما را بیدار کند.
از آسایشگاه که بیرون رفتم پوتین های تیمسار بابایی توجه من را جلب کرد. پوتین ها با توجه به فرسودگی بیش از حد، ‌مملوّ از گل و لای بود و مشخص بود تیمسار شب گذشته برای بازدید مواضع پدافندی رفته است. پوتین ها را از زمین برداشتم و نگاهی به آن انداختم، با کمال تعجب دریافتم که علاوه بر فرسودگی، کف پوتین ها نیز سوراخ است. با خود اندیشیدم، حتماً تیمسار با آن حجب و حیایی که دارند نخواسته‌اند تقاضای پوتین نو کنند، لذا یک جفت پوتین نو از انبار آوردم و به جای پوتین های کهنه گذاشتم. تیمسار پس از بجا آوردن نماز و خوردن مقداری صبحانه قصد رفتن داشتند. از آسایشگاه که بیرون رفتند برای پیدا کردن پوتین های خودشان سرگردان بودند و آن را پیدا نمی کردند. جلو رفتم و به ایشان عرض کردم:
ـ احتمالاً پوتین های شما را اشتباهی برده اند، شما این پوتین ها را به جای آنها بپوشید.
ولی ایشان مصرّ بودند که پوتین های خودشان را پیدا کنند. وقتی بنده اصرار ایشان را دیدم مجبور شدم پوتین های کهنه را برایشان بیاورم. تیمسار پس از اینکه پوتین های خودشان را پوشیدند با لبخندی گفتند:
ـ حاجی! با این پوتین ها احساس راحتی بیشتری می کنم. از لطف شما ممنونم.
*راوی: حاج آقا صادق پور